~ Staraszafa ~

Siedzę sobie właśnie nad streszczeniami kolejnych tomów "Opowieści" i zastanawiam się jak to było - rodzeństwo Pevensie panowało w Narnii przez 15 lat - czy zupełnie zapomnieli wtedy o domu, rodzicach, Anglii? Czy zadziałały czary? Nie tęskniły?

Jest to zastanawiające... Może to się im wydawało zabawą z dzieciństwa, jak potem Zuzannie Narnia?

Tylko czy można się tak długo bawić? Jak dalece można zatracić się w fantazjowaniu?

Narnia to inny świat, inna czasoprzestrzeń. Zdaje mi się, że na tym baśnie między innymi polegają, że wciągają w siebie; czasem tak bardzo, że nie chce nam się stamtąd wyjść. Dzieci zaczęły wrastać w Narnię, ona stawała się ich naturalnym domem - miały wzniosłe przygody, potem rządziły pięknym kameralnym Królestwem - kto by się oglądał w tył na szarą Anglię Wink

? Czytam książkę i podświadomie utożsamiam się z bohaterami opowieści, dopinguję im. Zapominam, kto moim ojcem a kto matką i w ogóle skąd pochodzę; potem wychodzę gdzieś w ciągu akcji jak dzieci z szafy i sobie - stety czy niestety - wszysko przypominam Confused

.

Więc pewnym sensie zgadzam się z Błotosmętką - może i nasz świat wydał się dorosłej Królewskiej Czwórce zabawą z dzieciństwa. Hmmm...a czemu nie zastanawiali się, gdzie są ich rodzice, skąd się właściwie wzięli w Narni itd.? Nie wiem, czy znajdziemy odpowiedź, bo wszystko dzieje się na granicy światów i nie zawsze da się znaleźć konkretne rozwiązanie. Prawie jak w poezji (nie wierzę że to mówię! zawsze lubiłam konkrety!).

A więc stawiam na czary! Baśniowa narnijska magia, która ma pewnie jakiś swój określony cel i swoje określone prawa, ale my ich nie poznamy bośmy podli śmiertelnicy. Smile

mały edycik - to mój setny post Very Happy

Jedno jest pewne, nie jest dziwną ta ogromna tęsknota za Narnią, skoro spędziło się w nie tyle lat.

Powtarzam sobie kroniki, teraz skończyłam "Konia..." i znalazłam tam pewien fragment., że - zdaje się - królowa Łucja opowiada m.in. o tym, jak przeszła do Narni przez szafę. To mi się zdaje zastanawiające - rodzeństwo spędziło w Narni tyle czasu, że proces zapominania powinien znacznie postąpić. Jakim więc cudem jeszcze snują opowieści o tamtym jakże odległym świecie Question

Ale to w sumie szczegół, trochę się czepiam Mr. Green

Może byli tam dopiero kilka lat? Albo uważali to za mit? Może zbyt naukowo podchodzę do baśni...

Cóż, jak się czyta te same książki za dużo razy, to się ma takie właśnie jak powyższe spostrzeżenia Wink

Pozwolę sobie zauważyć, że już kiedyś zwróciłam uwagę na coś podobnego w wątku "Lista braków": Edmund w "Koniu i jego chłopcu" nadal pamięta, że zdradził rodzeństwo na początku ich pobytu w Narni.

Olle napisał:

Może byli tam dopiero kilka lat?

No właśnie nie, o ile pamiętam z różnych mądrych na temat "Opowieści..." opracowań (np. Marek Oziewicz, "Magiczny urok Narnii", str. 124), między "Koniem i jego chłopcem" a polowaniem na Białego Jelenia, kiedy już nic o naszym świecie nie pamiętali, upłynął tylko rok. Zawsze mnie to intrygowało...

Pozdrawiam
M.

Oj, pardon Martencjo Embarassed

Spojrzałam do niewłaściwego wątku...

Ależ nic nie szkodzi:) Dowodzi to tylko tego, że nie tylko mnie ta kwestia nie przestaje intrygować. Nie chciałabym wyjść na bluźniercę, ale czasem mam wrażenie, że to zwykła, że się tak wyrażę, niedoróbka;) Chyba, że ktoś jest w stanie podać przekonujące wytłumaczenie...?

Pozdrawiam
M.

"Dla jednych cud, dla drugich niedoróba" Laughing

Pewnie rzeczywiście nie ma co za dużo filozofować na ten temat. Lewis się pewnie najzwyczajniej w świecie zagapił.

Jednak ta wersja, że zapomnieli, bardziej mi się podoba, bo daje więcej do myślenia i jest ogólnie bardziej baśniowa.

Właściwie w Lesie Między Światami też sie zapominało, tyle że o wiele szybciej...

Olle napisał:

"Dla jednych cud, dla drugich niedoróba" Laughing

No i okazuje się, że Kabaret Potem jest dobry na wszystko. Zawsze to podejrzewałam;)

M.